Sanktuarium 3D

Brian odziedzicza w spadku po nie do końca normalnej mamie opuszczony ośrodek odwykowy, w którym jego rodzicielka zamierzała raz na zawsze rozprawić się z nałogami. Stworzyła "sanktuarium nadziei" dla nałogowców. Tyle tylko, że dość śmiałe i brutalne eksperymenty pani naukowiec trochę wymknęły się spod kontroli. Teraz z obudzonymi przez matkę potworami będzie musiał się zmierzyć jej syn i grupka jego nie do końca rozgarniętych znajomych.

Tyle fabuły. W praktyce wygląda to tak, że w filmie króluje pełna mroku gęstwina korytarzy, z których co jakiś czas, niczym diabeł z pudełka, wylatuje kolejna "przerażająca" postać. Rozwój wypadków jest przewidywalny do bólu, efekty co najmniej niedopracowane, a gra aktorska woła o pomstę do nieba i potęguje jeszcze niedoróbki w scenariuszu.

Twórcy filmu postawili na technologię 3D, sądząc zapewne, że będzie ona panaceum na niedostatki wykonania i bezsens filmowego scenariusza. Naprawdę lepiej już obejrzeć jakiś sensowny niezależny horror, niż fatygować się do kina na tę szmirę. A już na pewno lepiej przejść się na seans "Naznaczonego", jeżeli gdzieś jeszcze natkniemy się na jego seans.